De kunst van nee-zeggen

Een collega die even vastloopt of een dringende vergadering die nét wat extra handen nodig heeft, en voordat ik het weet, zeg ik weer ja. Herkenbaar? Ik wil ook ja zeggen, want samenwerken, helpen en betrokken zijn maken mij wie ik ben. Maar het gevolg? Mijn to-do lijst groeit ongemerkt, mijn avonden worden langer, en ik voel mij schuldig tegenover mezelf. Had ik niet beter nee kunnen zeggen?

Maar ja, nee-zeggen… dat klinkt als een afwijzing. Of, nog erger, als een soort ‘verraad’ aan mijn collega’s. Alsof ik hen in de steek laat terwijl zij juist op mij rekenen. En ja, ergens is het ook een soort afwijzing. En toch is de oplossing niet altijd ja zeggen. Op de korte termijn helpt het mijn collega’s misschien, maar het helpt mij – en het team – helemaal niet op de lange termijn.

Altijd bereikbaar zijn, altijd ‘aanstaan’, klinkt in theorie misschien goed. Maar wat als we bereikbaar zijn niet zien als een constante verplichting maar als een bewuste keuze? Een keuze die je zelf maakt, omdat jij weet wat op dit moment belangrijk is zonder dat je niet flexibel genoeg bent voor je werkgever.

Ik realiseer mij dat meer nee zeggen geen teken van zwakte is maar juist van kracht. Het betekent dat je je grenzen kent en respecteert. Nee zeggen tegen een extra taak betekent ja zeggen tegen de taak die al op je bord ligt. Nee zeggen tegen die ene vergadering betekent ja zeggen tegen een uur ongestoorde focus. En misschien nog belangrijker: nee zeggen betekent ook weer ja zeggen tegen jezelf. Dus de volgende keer dat ik "Hey Kim, kun je helpen want…" hoor. Eerst even ademhalen. Eerst even nadenken. En misschien, gewoon misschien, zeggen: "Nee, dat kan ik nu niet doen." Want soms is nee zeggen het meest professionele wat je kunt doen.

Kim Veenstra

Algemeen Bestuurslid Young Logeion