Rust in de tent
Vorige week was ik bij een bijeenkomst (IC-eyeopeners) die ging over interne communicatie en verandering. En daar spraken drie mensen van buiten het vak (Anton Cozijnsen, hoogleraar verandermanagement, Robert Alders, Changeconsultant bij Microsoft en Otto van Wiggen, infanterieofficier bij Nederlandse Koninklijke Landmacht ) over de rol van de communicatieprofessional. Buitenstaanders, dat vind ik altijd prettig. Je hoort een ander geluid en krijgt een kijkje in de spiegel. Vooral dat laatste. Zo stelde Robert Alders, net als Ron van der Jagt in zijn blog van april, heel duidelijk dat communicatieprofessionals zich niet zo als Calimero moeten gedragen. Zo’n opmerking voelt als een paskamerspiegel die heel flatteus de putjes op je benen laat zien.
Your playing small doesn’t serve the world
‘s Avonds thuis op de bank dacht ik daar nog eens over na. En toen schoot mij een citaat (Marianne Williamson, Return to love) te binnen: Your playing small doesn’t serve the world. En dat vind ik een mooie gedachte voor ons vak. Communicatie, als mayor player. En op mijn bank kwam ik ook tot een aantal uitgangspunten die ons daarbij helpen. Die uitgangspunten hebben deels te maken met de manier waarop we tegenwoordig tegen ons vak aankijken en deels met bewustzijn van onze eigen kracht als professional en als team. Dit zijn:
- Iedereen is verantwoordelijk voor communicatie
- Neem de tijd
- Creativiteit gericht inzetten
- Organisch communiceren
Iedereen is verantwoordelijk voor communicatie
Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn of haar communicatie. Daar zijn we het allemaal wel over eens. De uitdaging is om als communicatieprofessional en als team je collega’s ook echt die verantwoordelijkheid te geven. Sterker nog, je laat het ze voelen. Tegelijkertijd ontvangen ze de ondersteuning die ze nodig hebben zoals training, oefenmateriaal, een-op-een-gesprek en/of handige tools. Hun groei staat centraal. Door het versterken van medewerkers, groeit de klantvriendelijkheid van je organisatie. En zo kom je als communicatieprofessional en als communicatieteam meer in positie. Het enige is dat je een lange adem moet hebben en consequent moet zijn.
Neem de tijd
We kennen het allemaal de projectleider of manager die even snel zijn project onder de aandacht wil brengen. Belangrijk is om de ander te helpen zonder in zijn of haar haast mee te gaan. Als je belangstelling toont en vragen stelt, weet iemand dat je ‘m serieus neemt. Bovendien kun je je gesprekspartner met goede vragen laten voelen waar het pijnpunt zit. En dat is belangrijk. Vervolgens help jij hem of haar om voor dat pijnpunt de echte oplossing te vinden. Snelheid is dan ineens minder belangrijk. En zelfs als dat niet zo is, dan maakt die ander de keus voor snelheid. Niet jij. Jij hebt jezelf en je vak serieus genomen. En dat weet je gesprekspartner ook.
Zet je creativiteit op de juiste manier in
Bij communicatieprofessionals schiet de creativiteit tegen het plafond. Daar is niks mis mee. Een valkuil is dat we snel doorschakelen naar oplossingen, terwijl het loont om langer bij een probleem stil te staan. En ook daarin kun je je creativiteit kwijt. Dus strooi wat zout in de wonden van het probleem en diep het uit. Een leuke vraag is ‘waarom niet?’ Stel een manager wil dat zijn project meer publiciteit krijgt, vraag je dan eens hoe het komt dat dit tot nu toe niet gelukt is. Met inzicht in het probleem, krijg je uiteindelijk een oplossing met meer impact. Het boek ‘De perfecte positionering, stop denken in oplossingen, start denken in problemen’ van Julian Stevense, geeft een verfrissende kijk op het denken in problemen en wat dat oplevert.
Ook Anton Cozijnsen, betoogde in zijn verhaal dat communicatieprofessionals de neiging hebben om te snel een communicatieplan te maken voor een veranderingstraject. Hij raadt communicatieprofessionals aan om meer stil te staan bij de verandering zelf en zich bijvoorbeeld af te vragen of de organisatie de verandering aan kan en welk gedrag de verandering in de weg staat.
Organisch communiceren
Ik realiseer me dat dit het meest vage uitgangspunt is van de vier. Ik noem het zelf organisch communiceren. Hiermee bedoel ik dat we als communicatieprofessionals meer gebruik moeten maken van hetgeen er al is in de organisatie zoals bepaalde gebruiken, informele overleggen en/of collega’s met bijzondere vaardigheden. Als je daarop voortborduurt met je strategie, bereik je meer. Want je maakt gebruik van de kracht die er al is. Ook organisch communiceren vraagt om even stil te staan. Zo houd ik ‘s avonds in de trein een lijstje bij met zaken die me die dag zijn opgevallen. Dat levert mij goede input op voor mijn voorstellen. Als je nieuwsgierig bent hoe je in je organisatie ongrijpbare zaken kunt duiden, lees eens dan het boek ‘De corporate tribe’ van Danielle Braun en Jitske Kramer.
Toen ik begon met deze blog had ik de vier uitgangspunten voor ogen. Tijdens het schrijven werd me bovenliggend patroon duidelijk. Wij, communicatieprofessionals hebben gewoon behoefte aan rust. Rust
om de effecten op lange termijn af te wachten;
om de haast van een ander te pareren;
om het echte probleem te doorgronden; en
om dingen te zien die ongrijpbaar zijn.
En af toe een bijeenkomst die aanzet tot nadenken.