De beste communicatiemanagers geven tegengas
Ik was 26 toen ik ruzie kreeg met een minister. Ik hoor je denken: ruzie? Met een minister? Hoe. Krijg. Je. Dat. Nou. Weer. Voor. Elkaar? Dat zal ik je uitleggen.
Zoals ik wel eens eerder heb geschreven, heb ik geen go-with-the-flow-take-it-easy-karakter. Dat is natuurlijk superhandig als je adviseur bent. Als je echter in dienst bent van een grote organisatie, kan het je ook wel eens flink in de weg zitten. Dat deed het mij dus ook in de zomer van 2005. Ik zal eerlijk uit de doeken doen wat mij overkwam, en ik zal ook eerlijk zijn in wat ik denk dat een hoop managers missen.
Shinen bij de minister
In die bewuste zomer van 2005 waren we bezig met het uitrollen van een groot communicatieproject. Je kunt natuurlijk op je vingers natellen, hoe groter zo’n project, hoe groter het aantal mensen dat zich ermee wil bemoeien. Op een gegeven moment wilde ook de minister er graag wat meer van weten. Helemaal opgetogen begaf ik mij naar de kamer van de minister. Je moet weten, een ambtenaar mag daar niet zomaar iedere week op bezoek komen, dus het was dus best wel een dingetje. En al helemaal al je nog maar 26 bent. Ik vond het spannend en verheugde me op het moment om te shinen bij de minister.
Vecht voor m’n standpunt
Ik was nog geen half uur binnen of ik kreeg te horen dat het anders moest. Ik zag wekenlange voorbereidingen, discussies en overtuigingen als sneeuw voor de zon wegsmelten. En erger, ik was het inhoudelijk gewoon ook echt oneens met de minister. Even stond ik in dubio. Zou ik het gewoon accepteren dat het anders zou gaan, of zou ik voor m’n standpunt vechten? Ik koos voor het laatste. Vol overtuiging schoot ik in de verdediging en lichtte toe dat het toch echt moest gaan zoals we hadden voorgenomen. OK, toegegeven, misschien had ik dat op een wat diplomatiekere manier mogen doen, maar tot op de dag van vandaag vond ik dat ik inhoudelijk gelijk had.
Powerplay
Ik hoef je uiteraard niet uit te leggen wie er uiteindelijk gewonnen heeft. Powerplay zorgde ervoor dat ik mijn knopen kon tellen en de campagne kon aanpassen.
Tegenspraak is belangrijk, maar zo schaars
Fast forward naar 2015. Toen was ik niet zelf het onderwerp, maar iemand anders. Ik zag voor mijn ogen gebeuren dat een jongedame in een groot gezelschap een aantal managers aansprak op hun verantwoordelijkheden en gemaakte afspraken. Met dezelfde bravoure en diplomatieke onhandigheid die ik destijds hanteerde misschien, maar inhoudelijk had ze wel gelijk. Er waren inderdaad afspraken gemaakt en een heel aantal mensen waren deze afspraken niet nagekomen. En weer werd de tegenspraak nog net getolereerd, maar er werd met grote ergernis op gereageerd.
Gloeiende hekel
Ineens werd me duidelijk wat toen precies met mij gebeurde, en nu met haar. Veel managers hebben een gloeiende hekel aan tegenspraak. Ze hebben een visie en willen die graag op hun manier uitgevoerd zien worden. Ze gaan daarbij voorbij aan de capaciteit en onafhankelijkheid van mensen. En achteraf klagen ze dat ze ongemotiveerde medewerkers hebben.
De spagaat van de communicatieprofessional
Als communicatieprofessional kom je dit soort situaties waarschijnlijk vaak tegen. Jullie hebben besloten om een bepaalde boodschap te communiceren, en op het laatste moment bedenkt de directeur wat anders. Zwabberende managers, micromanagers, weifelende managers, testosteronmanagers of de uitstelmanager… Je hebt ermee te dealen. Het is onze taak als communicatieprofessional om de communicatie op koers te houden. Misschien zul je niet altijd uitgenodigd worden of zelfs gewaardeerd worden om je tegengas, maar zonder een visie waar jij aan vast durft te houden zal je communicatiebeleid nooit een succes worden.
Tegenspraak is een teken van respect
Inmiddels heb ik mogen leren dat tegenspraak juist een teken van respect is. Iemand die jou vol in het gezicht durft tegen te spreken, ziet mogelijkheden om te verbeteren. Juist die mensen maken jouw visie scherper en daardoor jullie resultaten beter. En toegegeven, ik vind het zelf natuurlijk ook nooit écht leuk om opbouwende kritiek te krijgen, maar ik durf tegenwoordig mijn ego dan even te laten varen, en plaats te maken voor communicatie. Die communicatie is voor mij dan de sleutel tot succes.
Dus, spreek je manager eens wat vaker tegen!